Ik zit achter mijn bureau en staar naar de brief van het UWV. Er staat dat ik 100% ben afgekeurd. Een dubbel gevoel maakt zich van mij meester. Enerzijds ben ik opgelucht dat mijn beperkingen erkend worden en ik het komende jaar rust krijg. Anderzijds is het ook ontzettend verdrietig, want dit is niet wat je voorziet als je net begint met werken. Het voelt alsof er een einde is gekomen aan mijn (werkend) leven. Hoe kon dit gebeuren? Waar is dit einde begonnen? En is dit het einde van mijn werkend leven of een nieuw begin van een ander leven?
Begin 1: de diagnose
Toen ik op mijn 18de de diagnose Artritis Psoriatica kreeg, was ik opgelucht. Klinkt misschien raar maar ik was blij dat de klachten echt waren. Dat er een naam was voor die rode tenen en vingers. Voor de pijn in mijn borstbeen. Maar vooral ook dat er een behandeling was. Een levenslange behandeling, dat wel. Maar er was iets van pijnverlichting en manier van leven. Daarnaast kon ik de lesstof die ik tijdens mijn studie ergotherapie aangereikt kreeg, direct toepassen.
Achteraf gezien denk ik dat dit het begin was van mijn huidig leven. Waarin reuma volledig geïntegreerd is. Ik kan me dan ook geen leven meer voorstellen zonder deze ziekte. Het heeft me gemaakt tot wie ik nu ben. Nooit een groot feestbeest geweest en vanwege de reuma veel thuis gebleven. Waardoor ik ben gaan lezen en dus een echte studie nerd was en nog steeds ben. Mijn boekenkast staat dan ook vol met boeken. Van romans tot zelfhulp boeken. En van leerboeken tot kookboeken. Ik kan er geen genoeg van krijgen!
Begin 2: balans vinden
Door de reuma staat mijn dagelijks leven in het teken van balans. Balans in het vinden van belasting en belastbaarheid. Evenwicht vinden tussen fit zijn en de (fysieke) last die ik kan dragen. Soms is het een worsteling. Soms gaat het van zelf. Elke dag is een uitdaging. Elke dag is anders en moet ik keuzes maken. Achteraf gezien denk ik dat reuma hierdoor mijn redding is geweest tijdens mijn carrière. Ik kan niet onbeperkt doorgaan en me volledig verliezen in mijn werk. Ik weet zeker dat ik anders een burn-out had gekregen. Gezien deze gedachte, is de diagnose die ik 17 jaar geleden kreeg een zegen geweest. Ook nu, ik afgekeurd thuis zit.
Begin 3: volledig afgekeurd
Maar het vinden van een balans is niet gelukt. Ik heb dan wel geen burn-out gekregen. Mijn fysieke gestel is volledig uit balans. Zodanig dat ik afgekeurd ben en dus verplicht ben in het zoeken naar een ander evenwicht. Wellicht is dit dan een startpunt om te kijken hoe het anders moet. Een nieuwe kans om te bezien wat ik wel kan. De komende periode krijg ik de tijd en ruimte om te herstellen. Om na te denken en te reflecteren over hoe het anders moet. Hoe ik mijn leven opnieuw moet inrichten om weer te kunnen werken. Of hoe ik op een andere manier mee kan doen in de maatschappij. Tijdens dit pad geeft mijn lichaam duidelijk zijn grenzen aan. Het geeft aan dat ik andere keuzes moet maken en zelf richting moet geven aan mijn leven. Dat reuma mijn leven niet laat leiden, maar ik mijn eigen leven leid.
Elke einde heeft een nieuw begin
Dus, waar is het begonnen? En is dit het einde? Voor mij is het allemaal begonnen bij het krijgen van mijn diagnose en bij het begin van mijn carrière. Afgekeurd zijn betekend voor mij niet het einde. Maar het begin van een nieuwe weg. Hoe moeilijk en spannend ik dit ook vind. Toch probeer ik vertrouwen te hebben in de toekomst. Ook al zal dit pad in de toekomst eindigen. Dan komt er een nieuw begin. Een nieuwe weg om te onderzoek en verder te groeien. Want van elk einde en nieuwe start kan ik leren en groeien. Vallen en opstaan. Hoe de toekomst er voor mij nu gaat uitzien? Ik weet het niet. Wat ik wel geleerd heb is dat ik altijd opsta en ik altijd op mijn pootjes terecht kom. Dat ik mijn gevoel moet volgen en mijn eigen leven moet leiden. Ondanks de reuma.
Meer weten?
Wil je weten hoe het is om geen werk te hebben? Of wil je meer weten hoe je het gesprek met de keuringsarts van het UWV kunt voorbereiden? Dan zijn onderstaande blogs wellicht ook interessant:
reumaleeft.com 