Ik krijg nog regelmatig telefoontjes van bureaus die graag met mij in zee willen gaan. Ze zien vacatures die wel iets voor mij zouden kunnen zijn en bellen dan ook enthousiast om te horen wat ik daarvan vind. Nou….heel eerlijk? Ik vind het ontzettend lastig. Met bonkend hart in mijn keel bel ik de vriendelijke recruiters terug. Op de een of andere manier moet ik ze dan vertellen dat ik nu niet kan werken. Dat ik me concentreer op herstel. Op het fysiek beter worden. Dat ik nu een periode van rust heb ingepland om me te focussen op het verbeteren van mijn gezondheid. Gelukkig krijg ik altijd een positieve reactie terug. Ze vinden het voornamelijk moedig dat ik dit besluit genomen heb en me hierop ga concentreren. En dat voelt niet lekker. Want volledig eerlijk ben ik niet. Want tja, het is niet echt een eigen besluit. Of een keuze. En om nu te benoemen dat ik 100% afgekeurd ben….. lastig! Maar ik durf het ook niet uit te spreken. Puur uit angst dat ik kansen mis. Willen werkgevers me straks nog wel in dienst nemen als ze weten dat ik 100% afgekeurd ben? Als ze mijn beperkingen kennen? Zien ze dan nog wel mijn talenten, mijn mogelijkheden en mijn persoonlijkheid?
Kansen op werk na volledige WGA
Volgens het UWV (UWV monitor 2016) komt 5% van de volledig WGA-ers binnen het jaar weer aan het werk. Dit percentage stijgt tot ongeveer 20% na 7 jaar. Dat betekent dat er nog hoop is. Er is dus nog een kans om aan het werk te komen. Maar is dit dan ook werk waar ik energie van krijg? Waar ik goed in ben en me goed bij voel? Mijn gevoel dat ik kansen mis, gaat hier dus niet echt van weg.
Mening van een professional
Ook mijn re-integratieconsulent heeft aan het eind van het re-integratietraject mij hierover willen geruststellen. Hij gaf aan dat ik me niet druk hoefde te maken. Ik heb een aantrekkelijk CV, welke na een jaar ook nog steeds aantrekkelijk zal zijn. ‘Neem nu eerst je rust en kom daarna sterker terug’. Ik wil hem graag geloven, maar ik voel me er toch erg onrustig over. En misschien dat daar dan ook de crux ligt. Ik heb er geen vertrouwen in. Geen geloof. Na tientallen werkjaren mijn ziekte verzwegen te hebben, moet ik nu mijn ziekte bespreekbaar maken. Niet omdat ik dat wil, maar omdat ik dat moet. Omdat het voorgaande pad een doodlopende weg was. Een weg waar ik niet meer verder kon, vanwege die ziekte. En deze verandering, dit ander pad geeft me veel onrust. Waar kom ik aan het einde van dit pad uit?! Ga ik ooit weer werken?
Net als in de liefde
En dan kijk ik naar mijn (inmiddels) ex-man. Ik luister naar zijn bemoedigende woorden. ‘Schat, zodra je je situatie volledig geaccepteerd hebt, al je beperkingen, al je onvolkomenheden zul je zien dat het goed komt. Ik hou ook van jou met al je onperfectheden, ondanks dat we gescheiden zijn. ‘ Goh, daar zit wat in. Het is zoals de liefde. Ik ben met mijn ex-man ook een pad ingeslagen, zonder dat ik wist of wij zouden slagen. En ja, dat is niet gelukt, maar dat lag niet aan mijn ziekte. Het is dus een kwestie van accepteren en dan je pad uitkiezen. Niet uit angst voor gemiste kansen, maar uit geloof in kansen en acceptatie.
Arbeidsmarkt met beperkingen
Dus hoe ga ik straks die werkgever vinden die mijn talenten en mogelijkheden ziet, rekening houdende met mijn beperkingen? Door net als op de eerst date, hier eerlijk over te zijn en duidelijk te zijn in wat ik wel en niet kan. Door aan te geven dat ik de volgende werkeisen heb: autonomie in plaats en tijd. Liefs plan ik mijn eigen werk in, wanneer dat kan. En als dat op zondag is, ook prima. Weinig reistijd (autorijden is pijnlijk en vermoeiend). Maximaal 8 tot 12 uur. En oh ja, ruime deadlines. Want als ik een weekje niks kan, moet er ruimte zijn om te schuiven.
En dat accepteren? Door een blog te beginnen en eerlijk te zijn over hoe het met me gaat, kom ik hierin al een heel eind! Het is als met vallen en opstaan: de ene dag is het oké en de andere dag nog zwaar klote.
Voor nu ligt mijn focus op herstel, stabilisatie en conditie opbouwen. Maar als ik straks klaar ben voor de arbeidsmarkt, betreed ik deze met een duidelijke visie: ik weet wat ik wil en kan. Deze keer wel door volop rekening te houden met mijn beperking en mogelijkheden. Geen gemiste kansen, maar reëele kansen.
Julie ervaring
Hoe zien jullie je kansen op de arbeidsmarkt in? Kom je nog ooit aan het werk? Ik hoor het graag!
reumaleeft.com 
Begrijpelijk,
Maar kan naar wat je nog wel kan…Doe ik ook als slechthorende! Succes!
Zeker! Kijken naar wat wel nog kan, en reëel blijven. Verwachtingen bij stellen 🙂. Thanks! 🍀