Van de twee reumatologen die ik in mijn carrière als reumapatiënt heb gehad, is de huidige al vijftien jaar in mijn leven. Het is daarom ook niet gek dat zij veel van mijn ups en downs van dichtbij heeft meegemaakt. Van vriendjes die meekwamen naar de controle, trouwen, het aankopen van huizen, studies waarvoor ik slaagde, tot aan de scheidingen en zó ziek worden dat ik niet meer kon werken en werd afgekeurd. Ze heeft veel, zo niet alles van dichtbij gezien.
De band met mijn reumatoloog is er een van vertrouwen, van gelijkheid en mij gehoord voelen. Maar dat is niet altijd zo geweest.
Mijn eerste reumatoloog
Toen ik twintig jaar geleden de diagnose artritis psoriatica kreeg, stond ik onder behandeling van een gerenommeerde reumatoloog. Zij zat al jaren in het vak en had haar sporen verdiend. Ze trok zich weinig aan van de tienminutenregel voor controleafspraken en gaf me altijd alle ruimte en alle tijd om mijn verhaal te doen. Ze luisterde, onderzocht en gaf een oplossing in de vorm van een medicijn of doorverwijzing naar aanvullende therapie. Maar ik kreeg ook regelmatig te horen dat ze niets meer voor me kon doen.
Dus toen ik na heel lang zoeken naar passende medicatie met het middel Naproxen redelijk mijn leven kon leiden, zonder al te veel bijwerkingen, moest ik dat accepteren. Dat ik écht wel last had van mijn ontsteking in mijn borstbeen, soms een ontsteking in mijn knie had, hier en daar een psoriasisplek had en vaak zó moe was dat ik niks meer kon, daar moest ik mee leren leven. Mijn rol was die van patiënt zijn en doen wat de dokter zegt.
Ondanks dat was en ben ik nog steeds fan van haar. Ze was een hele hartelijke vrouw die haar patiënten écht wilde helpen. Ze roeide met de riemen die ze had. Vijf jaar nadat ik voor het eerst bij haar kwam, ging ze met pensioen en kreeg ik een nieuwe reumatoloog. Superspannend, want zou ik me bij haar net zo veilig kunnen voelen?
Mijn nieuwe reumatoloog
Vanaf de eerste dag waren de gesprekken anders dan ik gewend was. Deze reumatoloog hield zich weliswaar aan de tienminutenregel bij controleafspraken, maar luisterde goed. Waar ik in het begin nog voorzichtig was met vertellen waar ik tegenaan liep, durfde ik dat gaandeweg meer te doen. Dit kwam doordat ze mij serieus nam. Zo zag ze dat het middel Naproxen mijn borstbeenontsteking niet verminderde, waardoor ik een andere NSAID mocht gaan gebruiken. En deze werkte veel beter! Waarom was ik niet eerder overgestapt?
Wil je het hele artikel lezen? Klik dan hier.
reumaleeft.com 