Na mijn afkeuring was ik mijn dagritme helemaal kwijt. Ik had geen verplichtingen meer en dus ook geen reden om in de ochtend vroeg op te staan. Hierdoor verviel zowel mijn dagelijkse doel als ook mijn sociale contacten. Door mijn afkeuring verloor ik dus niet alleen mijn identiteit, maar ook mijn dagstructuur. De afstand tussen mij en de maatschappij werd daardoor alleen maar groter. Een dagelijks doel en ritme is dan ook belangrijk om deel uit te blijven maken van de maatschappij, maar het is ook nog eens goed voor je lichamelijke en mentale welbevinden. Het zorgt er juist voor dat je minder moe bent. Maar als je een grillige reuma hebt én chronisch moe bent, is het nogal een uitdaging om een vaste dagstructuur te hebben en daarbij ook nog eens binnen je lichamelijke grenzen te blijven. Waarom een structureel dagritme dan toch belangrijk is, hoe een ideaal dagritme bij reuma eruit ziet en hoe ik mijn eigen dag indeel, vertel ik je in deze podcast aflevering!
En wil je alles nog eens rustig nalezen, dan bekijk de bijbehorende blog: Hoe ik een ideaal dagritme creëerde tegen chronische vermoeidheid en pijn
Mis nooit meer een aflevering
en abonneer je op mijn podcast!
reumaleeft.com 
Ja ik heb ergotherapie gehad, maar dan was het ook beperkt want ik houd t niet lang uit. Het activitijdschema hielp wel te verdelen. Dank je.
Heel vervelend voor je dat je zo weinig kan doen en je hierdoor je ook schuldig voelt. Ik kan me voorstellen dat dit heel veel met je doet.
Als je een beperkte energie hebt, is je balans tussen je belasting en belastbaarheid heel belangrijk. Als dit uit balans is, heb je continu een energie te kort. Hierdoor kun je uiteindelijk steeds minder doen. Je zit dan als ware in een vizieuze cirkel. Er zijn een aantal tools en handvaten die je kunt gebruiken om hier uit te komen en uiteindelijk meer energie te krijgen. Als je hierin hulp wilt hebben, kan een ergotherapeut je helpen.
Daarnaast hangt het afkeuringspercentage niet alleen af van je beperkingen, maar ook van je uurloon. Op mijn website staat een blog waarin ik uitleg hoe dit zit.
Ik ben zelf chronisch ziek. Ik heb naar de podcast van de dagindeling geluisterd. Wat kan jij nog een hoop. Ik vind dat niet bij de dagindeling van een goed chronisch zieke past. Je hebt het over sporten, dingen een uur doen, half uur de afwas. Dat red ik geeneens. Jouw *indeling* “lijkt” op iemand die gezond is en aan zijn weekend begint… Mijn indeling gaat vaak niet eens door. Ik merk, begin te ontdekken, dat veel mensen die zijn afgekeurd nog meer kunnen dan ik. Merkwaardig. En ik voel me al schuldig dat ik niet werk als ik 20 seconden energie voel. En dan hoor ik hier “een uur dit en een uur dat”.. Wat?? Dat klinkt bijna als gezond zijn. Ik red nog geen kwartier. Soms nog geen minuut. Daarnaast mag wel je wel oppassen dat het UWV niet hoort dat je een uur dit en een uur dat kan. Ik mocht willen dat ik dat kon dat uur, daar zou ik voor tekenen. Lijkt me als je goed reuma hebt dat je veel eerder, of aan het begin van een karwei al half afgestraft word door je lichaam. Dan gaat dat etentje niet eens door, of de afwas.. Mijn lichaam is de baas, jij lijkt nog een aardige planning te kunnen maken. Als ik jouw verhaal hoor zou ik zelfs nog zin hebben om weer te gaan werken met zo’n energie van jou.
En ja ik heb ook alle ziekenhuizen en fysio’s gezien. Ik wil niet negatief of vijandig overkomen maar ben gewoon superverbaasd wat jij nog kan. Ik voel me al schuldig als mensen mij mijn 800meter wandelstrompelrondje zien doen.