Ik zit op een bankje uit te puffen van een nogal pittige wandeling door de heuvels van Zuid-Limburg. Mijn plan was om een klein rondje te wandelen, maar ergens heb ik een afslag gemist. Blij dat ik dit bankje tegenkwam, zit ik hier in mijn eentje te genieten van de vele vergezichten die ik vanaf dit punt heb. Nou ja, helemaal alleen ben ik niet, want Gerda zit ook op dit bankje. En Gerda heeft nogal wat meningen die ze met mij wil delen.
Meningen als: “Dat heb je weer niet goed gedaan hè? Nu heb je te ver gelopen en dadelijk weer heel veel pijn aan je enkel.” “Als je op die splitsing die andere afslag had genomen, was je nu al thuis.” En zo ratelt Gerda lekker door.
Vroeger vond ik het heel lastig om niet te luisteren naar Gerda, want Gerda bleef doordraven ongeacht wat ik zei. Maar inmiddels zit ik met een glimlach te luisteren naar haar commentaar en lukt het me ondertussen toch te genieten van de omgeving. Want Gerda kan zeggen wat ze wil, maar ze heeft niet altijd gelijk.
Onze eerste ontmoeting
Ik weet nog dat ik Gerda voor de eerste keer ontmoette. Ik zat bij de psycholoog, omdat ik moeite had om te gaan met de meningen en opmerkingen die mensen, vaak ongevraagd, over mijn leven hadden. Op een gegeven moment vroeg mijn psycholoog: “Waarom raakt je dit zo?” En: “Waarom ben je continu zo streng voor jezelf?”
En daar kon ik niet zo snel een antwoord op geven, want waarom vond ik dit zo moeilijk om mee om te gaan? Waarom deed ik dit inderdaad? De daaropvolgende vijftien minuten benoemde ik alle mogelijke oorzaken die ik kon bedenken, totdat ik uiteindelijk stilviel. Want heel eerlijk gezegd wist ik het échte antwoord op deze vraag totaal niet.
Toen mijn psycholoog merkte dat ik uitgepraat was, gaf ze me een pen en zei: “Schrijf nu eens alle gedachten op die bij je opkomen.” Na wat morren begon ik één voor één al mijn gedachten op te schrijven. En wat bleek: ik had 1001 gedachten over mezelf en over wat ik dacht dat ik moest doen. Ik had zelfs niet eens plek genoeg om alle gedachten op te schrijven.
Wat ik hieruit kon concluderen was, dat ik niet de opmerkingen en meningen van anderen zo moeilijk vond, maar vooral mijn eigen opmerkingen en meningen over mezelf. Deze hielden me niet alleen tegen in het aangaan van waardevolle relaties met anderen, maar ook in het leiden van een waardevol leven. Want mijn gedachten hadden overal wel een mening over. Zo vonden mijn gedachten het geen goed idee om…
Benieuwd hoe dit verder gaat? Lees dan de volledige column hier.
reumaleeft.com 